Aż to zapiszę

Dzisiaj o żołnierzu, który uratował swój oddział rzucając się na granat - Starszy Sierżant John Robert Osborne.

John Osbourne 1939r.

Obrona Hong-Kongu, 1941r.

Rankiem 19 grudnia kompania Grenadierów Winnipeg została oddzielona podczas ataku na Mount Butler na wyspie Hong-Kongu. Kompania była prowadzona przez Starszego Sierżanta Osborna.

Urodził się w Fulda Norfolk w Anglii i brał udział w Pierwszej Wojnie Światowej jako ochotnicze posiłki Królewskiej Floty. Po wojnie zamieszkał w Saskatchewan Wapella, w Kanadzie, gdzie przez 2 lata był farmerem. Pózniej przeniósł się do Winnipeg Manibota. Po pracy dla Canadian Pacific Railway, dołączył do Grenadierów Winnipeg w 1933. 

We wrześniu 1939r. po wybuchu Drugiej Wojny Światowej Grenadierzy Winnipeg zostali wezwani do służby, jako garnizon stacjonujący na Jamajce.

27 pazdziernika, 1941r. świeży rekruci Grenadierów Winnipeg zostali oddani do Hong-Kongu na mocy brytyjskich rozkazów, aby wzmocnic tamtejszy garnizon w przygotowaniu się do ataku Japończyków.

Grenadierzy Winnipeg podczas bitwy o Hong-Kong 1941r.

Rankiem 19 grudnia, 1941r. część kompanii Grenadierów Winnipeg prowadzona przez Osborna dokonała szarży z bagnetami na Mount Butler, przejmując strome wzgórza. Utrzymując pozycje przez 3 godziny broniąc się przeciwko Japońskim kontratakom, ogromna liczba wrogów w końcu otworzyła nieobronioną flankę. Osbourne i jego grupa przygotowała się do wycofania.

Podczas gdy grupa dołączała do kompanii, odwracał uwagę wroga samemu, będąc pod ciężkim ostrzałem z karabinów, pomagał maruderom dostać się na nową pozycje. 

Było popołudnie i kompania została odcięta od batalionu. Kanadyjczycy byli teraz okrążeni przez wrogów, którzy byli wystarczająco blisko, aby dorzucić granat. Pozycja była beznadziejna. Japończycy rzucili kilka granatów na kanadyjskie pozycje, ale Osborne łapał i odrzucał je, aby obronić swych współtowarzyszy. Ale wtedy granat wylądował tam gdzie niemożliwe byłoby podniesienie go i odrzucenie. Osbourne podjął decycję w ułamku sekundy.

Wykrzyknął ostrzeżenie, odrzucił żołnierza z drogi i rzucił sie na granat, który wybuchł i natychmiastowo go zabił.

Miał 42 lata. Jego czyn uratował życia jego współtowarzyszy, którzy desperacko bronili pozycji. Kompanii udało się bronić przeciwko druzgocącej ilości wrogów przez osiem i pół godziny, tracąc 60 żołnierzy, z nielicznymi przetrwanymi zabranymi jako jeńcy.

Starszy Sierżant Osborne stał się symbolem heroizmu, i poświęcenia zostając pierwszym Kanadyjczykiem, który otrzymał Krzyż Victorii w czasie 2 Wojny Światowej. Był także jedyną osobą, która go otrzymała za bitwę o Hong-Kong. Został upamiętniony plakietką na statule nieznanego żołnierza 2 Wojny Światowej znajdującej się w parku Hong-Kongu.

Pomnik nieznanego żołnierza 2 Wojny Światowej w Hong-Kongu.

W Australii w 1932r, dziwna wojna doprowadziła do konfliktu między ludźmi a emusem. Mimo, że brzmi to jak tekst z jakiejś kreskówki to stało się naprawdę.

Po pierwszej wojnie światowej weterani australijscy i brytyjscy otrzymali od rządu ziemie, aby mogli zostać rolnikami.Ci rolnicy walczyli o uprawę swoich roślin w trudnych warunkach, a wielka depresja spowodowała spadek cen pszenicy.

1922r.

Emu, miejscowe ptaki o miękkich piórach, które są nielotami, były gatunkiem chronionym, ale zostały sklasyfikowane jako szkodniki, gdy 20000 ptaków zjadło uprawy w zachodniej Australii. Byli żołnierze, rolnicy, prosili ministra obrony - sir George'a Pearce'a o karabiny maszynowe i amunicję.

sir George Pearce

Major G.W.P Meredith z 7. ciężkiej baterii Królewskiej Australijskiej Artylerii poprowadził dwóch żołnierzy uzbrojonych w karabiny maszynowe typu Lewis i 10000 naboi. Z przekonaniem wierzyli, że z taką bronią łatwo będzie zdjąć masę emu z bliskiego zasięgu.Wojna została przełożona na 2 listopada z powodu obfitych opadów. Udali się do dzielnicy obozowej, gdzie zauważyli około 50 emu i otworzyli ogień.

Jednak prędkość i zdolność do rozproszenia na mniejsze grupy sprawiły, że emu zdołały uniknąć ognia i wyjść poza zasięg. Większość uciekła, a tylko garstka została zabita. Dwa dni pózniej znalezli wielką grupę 1000 ptaków i zaplanowali zasadzkę. Znów ptaki rozproszyły się i uniknęli ognia nawet z bliskiej odległości, tylko 10 emu zostało zabitych i jeden z karabinów Lewis się zaciął.

Karabin maszynowy Lewis, model z 1926r.

Następną taktyką było zamontowanie jednego z lewisów na ciężarówce. To też się nie udało, ponieważ jazda była wyboista, a emu były za szybkie, co uniemożliwiło dokładność. Pomysł dobiegł końca, kiedy samotny emu został złapany w kierownicę pojazdu.

8 listopada, po negatywnych doniesieniach medialnych w humorystycznym niepowodzeniu uśpienia emi i dyskusji Australijskiego Domu Przedstawicieli, grupa wycofała się. Zużyli 2500 naboi i zabili 200 emu. Major G.W.P Meredith powiedział z perspektywy czasu: 

"Gdybyśmy mieli oddział wojskowy o zdolności unikania kul jak te ptaki, stanąłby w obliczu każdej armii na świecie, mogą stawić czoła karabinom maszynowym z niewrażliwością czołgów"

Druga próba w dniu 12 listopada została podjęta po kolejnych atakach emu na uprawy. Odnosła ona większy sukces niż piersza, zdobywając 986 zabójstw za pomocą 9860 naboi, z skutecznością 10 strzałów na potwierdzone zabicie. Biorąc pod uwagę wysiłki australijczyków i tak to emu zostały zwycięzcami tej wojny. Dopiero po wprowadzeniu przez rząd datków na straż publiczną w 1934 r. masowe wybicie emu było skuteczne.

Dziś emu są chronione w ramach ustawy o ochronie środowiska i ochronie różnorodności biologicznej z 1999 roku.

Puentą tej historii jest fakt, że jakiejkolwiek byśmy przewagi my, ludzie nie możemy wygrać z naturą.